In Dalerveen wordt voor de tweede keer Snarenpluk georganiseerd. Dalerveen, ligt onder de rook van Coevorden, op de ruimte. Een gebied in Zuidoost Drenthe aan de rand van Nederland, met eindeloze vergezichten en boerderijen. Hier is nog ruimte  en frisse lucht voor creatieve geesten en andere mensen. Naast een afwisselend, 100% akoestisch, muziekprogramma kun je workshops volgen, lekker eten en overnachten in een retro caravannetje of in een nostalgische woonwagen.

Op de vrijdagavond neem ik deel aan de carrousel van drie concerten. Mijn ronde begint in het stookhok. Een popperig huisje dat de tand des tijds heeft doorstaan en waar in vroeger tijden de was werd gedaan en de groenten werden gewassen en geweckt. Was dit vroeger het domein van de boerin, vanavond zijn het Jongsma en Joensen die het bakhuisje nieuw leven in blazen. Vanuit het hoge noorden reed Jeroen Jongsma (zang, gitaar en mandoline) wekenlang naar Amsterdam om nieuwe liedjes te repeteren met Laurens Joensen (zang en gitaar). Het resultaat mag er zijn. Prachtige poëtische Nederlandstalige songs over verlangen en heimwee, het aardse en het onstoffelijke, raken de gevoelige snaar. Her en der wordt een traantje weggepinkt en dan is het nog iet eens half negen. Voor ik er erg in heb is het half uur voorbij en is het na een korte pauze tijd voor ons tweede concert in de yurt die in het weiland staat. De sfeer van de yurt is beduidend anders dan die van het bakhuisje. De van oorsprong Mongolische nomadentent, opgetrokken uit natuurlijke materialen, leent zich prima voor de ingetogen muziek van Table for Two, het duo project van Signe Borch en Thierry Schoysman waarbij close harmony centraal staat. Gitaar, banjo, mandoline en twee stemmen, voeren me naar de wereld van oldtime en bluegrass. Er passeren covers van liedjes van The Everly Brothers en Eight Days A Week van de Beatles. Ik moet ineens aan mijn vader denken die er al heel lang niet meer is: ook hij zou dit prachtig hebben gevonden. In het donker vind ik langs vuurtonnen de weg naar de tent, waarin hapjes en drankjes zijn. Ondanks de frisse avond, is de sfeer warm.   

Het laatste miniconcert van onze ronde is dat van de Tennessee Studs in de woonkamer. Dit 6-koppige gezelschap doet de naam Snarenpluk eer aan. Hier wordt virtuoos gespeeld op en geplukt aan alles dat snaren heeft: banjo, mandoline, gitaar, contrabas, viool  en dobro. Het is een heerlijk powergezelschap dat goed in staat is een feestje te bouwen met hun mix van  bluegrass, honky-tonk, texmex , Amerikaanse roots en  Ierse folk. Verzoeknummers volgen elkaar in hoog tempo op, met als hoogtepunt een heerlijke uitvoering van, hoe kan het ook anders, The Tennessee Stud. Het geplande half uur wordt drie kwartier, maar niemand die daarmee zit. Op Snarenpluk is geen stress en lijkt alles in volkomen harmonie te verlopen. Mijn adem maakt wolkjes in de koude lucht, als ik naar mijn auto terug huppel; "born to be child", ik zag het net nog op een bord staan onder de sterrenhemel. 

Ria Pronk

De lucht is dreigend als we aankomen bij The Bluegrass Halfway House. We zijn bij Snarenpluk. Van tevoren zijn we gewaarschuwd door gastvrouw Silvia om vooral goed ingepakt te verschijnen op het festival van Boet’n Deure in Dalerveen. Het zou weleens koud kunnen worden. Er staan drie optredens gepland voor vanavond. Tussendoor kunnen we ons vermaken in de gezellig ingerichte tent met bar en de vele fijne hoekjes en vuurplaatsen op het terrein. We duiken eerst de tent maar in om ons dankbaar te verwarmen aan de hete choco. Silvia begroet ons en we krijgen een heus festivalbandje om onze pols, inclusief een mini-welkomstritueel.  We zijn ingewijd! Na wat gezellig heen en weer gekeuvel worden we ingedeeld in drie groepen. 

Caro en Judith (die ons deze avond begeleiden) nemen onze groep mee naar het stookhok waar Annick Odom al op ons staat te wachten met haar contrabas en mountaindulcimer (een tokkelinstrument).

Als iedereen zit vertelt Annick over haar geboortegrond, Amerika, West-Virginia. Het land van drank en liefde vertelt ze ons later nog, tussen de liedjes door. Verhalen vertellen kan ze, elk nummer is een avontuur door haar belevenissen en haar kijk op de wereld waar ze is opgegroeid.  Ze gebruikt haar instrumenten ondersteunend, veel van de liedjes hebben iets verdrietigs of engs, zo vertelt ze lachend, want waarom dat zo is weet ze zelf eigenlijk niet. De bas versterkt het donkere gevoel in je buik en de mountaindulcimer laat mij wegvoeren naar een scène uit een western. 

Het lied ‘Wild Bill Jones’ zingt ze zonder instrument, in plaats daarvan heeft ze een kunstwerk op rol mee, een zogenaamde crankie, gemaakt door een vriendin, dat al draaiend het verhaal in stukjes vertelt. Erg mooi gemaakt en een originele aanvulling op de muziek. Ik geniet van tekst en beeld. 

Na de korte pauze lopen we het veld op naar achteren. Daar staat een prachtige yurt waar Ondra Kozák en Ralph Schut al op ons wachten. Er was mij verteld dat het een aanstekelijk optreden zou zijn en daar was geen woord van gelogen. Wat een enthousiasme! De heren, afwisselend op mandoline en gitaar, hebben een prachtige, warme samenzang en bespelen de instrumenten met veel virtuositeit. Het plezier spat ervan af en Ralph is zo’n vrolijke verschijning dat ik niets anders kan doen dan glimlachen. Ik krijg er een heerlijk nostalgisch country-gevoel van. Het zijn afwisselend eigen nummers en covers die uitnodigen tot dansen, maar we zitten op een stoeltje, de ruimte is beperkt en dus houd ik me in. Veel te snel is het alweer afgelopen. Op naar het volgende optreden. Maar eerst de tent weer in voor een hapje en een drankje. Ook dat is uitstekend geregeld hier in Dalerveen.

In de huiskamer (heerlijk warm) zitten Yentl en de Boer al klaar, met in hun midden Laurens Joensen. Die speelde vrijdagavond met Jeroen Jongsma op Snarenpluk en schuift nu bij de beide dames aan.

Tja, wat zal ik zeggen over dit duo (wat nu dus even een trio is) wat nog niet eerder is gezegd? Het is een geoliede machine, de stemmen haken perfect in elkaar en het gemak waarmee het gedaan wordt is jaloersmakend. Fantastische teksten over foute mannen, saaie interieurs, vergane relaties en slechte raadgevers vloeien de kamer in. Het is grappig en triest, fijnzinnig en grof tegelijkertijd. Perfecte cabaretliedjes om nog op m’n gemak thuis terug te beluisteren. 

En dan zit het programma er op, maar de avond is nog jong. Er wordt nog gedanst (wat mij iets te veel op line-dance lijkt, niet echt mijn ding) en op verschillende plekken wordt er nog zalig gejamd. Ondertussen hoor ik lachen opstijgen uit de hottub, dé manier om warm te worden. Het is gezellig, ondanks de kou. Mensen verspreiden zich over het terrein en hebben plezier. Ik staar nog even in het vuur en geniet na. Wat een heerlijke avond.

Sandra Wanders

Foto's: Marielle Hensums