Hij staat er weer, de blauwe fiets. Een tijd stond hij hier werkloos in de schuur, totdat ik een vrouw van Coevorden naar Dalen zag lopen, zo'n vijf kilometer. Zij had er geen. Ik nodigde haar thuis uit en ze vertelde haar verhaal. Een lang verhaal; als tiener vluchtte ze het huis uit, armoede, meer dan een kwart eeuw bijstand, schaamte. Ik probeer me er een voorstelling te maken hoe het is om met de nek te worden aangekeken, in een crisiscentrum te wonen, of pannenkoeken te eten omdat het vlees te duur is, maar het lukt me niet. Ze kreeg kinderen en ze leeft met mannen die niet goed voor haar waren. Gaandeweg leer ik haar pad kennen en op de begrafenis van haar vader ontmoet ik haar familie.
Na deze verdrietige maar ook hartverwarmende dag verbant ze alles wat niet goed voor is, inclusief de man die op haar bank televisie kijkt. Ze pakt al het vrijwilligerswerk dat ze moet doen van de gemeente aan. Dat wat haar pijn doet laat ze steeds meer los en ze vecht als een tijger voor haar plek op deze wereld. Ze regelt alles zelf. Van de gemeente krijgt ze fietsen, voor haarzelf en haar kinderen. Nooit eerder ontmoette ik een vrouw met zoveel wilskracht. Ondertussen blijft de gegoede burgerij haar met de neus aankijken, want ze past niet in de rolmodellen waarin de elite zich thuis lijkt te voelen. Zij gaat haar eigen weg.
Eind september schraapt ze al haar moed bijeen en gaat ze zonder toestemming van haar eigen gemeente solliciteren in een andere gemeente. Verbaasd over haar eigen lef, vergeet ze haar CV op te sturen, maar met haar persoonlijkheid en wilskracht verplettert ze de jury. Ze wordt aangenomen... aan het eind van dit jaar gaat ze, na meer dan 25 jaar, uit de bijstand.
Ze zit vandaag aan mn keukentafel, en nadat ze vertelt hoe ze de tijd met de blauwe fiets beleefde, huil ik. We lachen daarna om deze wereld en om onze malle manieren. In haar heb ik een vriendin gevonden, wat een onbetaalbare rijkdom...
geschreven in december 2017