Januari 2017. Amsterdam. Er is een vrouwenmars in alle grote steden van de wereld, en dus ook in Amsterdam. Dit als reactie op berichten rondom de verkiezing van Trump, rondom het geweld dat wordt gebruikt tegen vrouwen. Deze berichten zijn er al eeuwen, maar deze maand zijn ze meer in het nieuws. Ik loop niet mee in de mars, ik ga naar een bootcamp, een Goddess Bootcamp. Ik ga in twee dagen leren buikdansen bij Kaouthar Darmoni.* Een vriendin tipte me.
Ik baal wel een beetje, want tot mijn schrik ben ik net ongesteld geworden. Schrik omdat ik er altijd pijn, veel pijn bij voel. Het verlamt me sinds mijn vijftiende, enkele dagen per maand. Mede daardoor heb ik over het algemeen weinig plezier beleefd aan mijn vrouw-zijn. Naast de lichamelijke pijn, is het zoeken naar mijn geestelijke weg ook vaak een doolhof. Zo zien de mensen die het voor het zeggen hebben in het instituut katholieke kerk vrouwen die in deze organisatie zouden kunnen werken liever gaan dan komen, en in mijn werk was er in het verleden ook weinig compassie met mensen die maandelijks een paar dagen niet op kwamen dagen. Het is een lange geschiedenis. Niet alleen van mij. Vrouwelijke energie werd eeuwen onderdrukt. Niet voor niets lag er op lichamelijkheid en menstruatiebloed in onze cultuur, mede dankzij de katholieke kerk, eeuwen lang een deken van schaamte en schuld. Zodoende is er voor mij, als katholieke theologe, en andere vrouwen nog steeds geen plek op of het rond het altaar.
De Goddess Bootcamp in Amsterdam begin 2017 is een regelrechte eye-opener. Ik ervaar door het buikdansen de invloed van mijn baarmoeder en bekkenbodemspieren in mijn gevoelsleven direct, te vergelijken met de gevoeligheid ervan tijdens mijn zwangerschappen en bevallingen. In dit weekend dans ik met de pijn en de pijn verdwijnt. Het buikdansen is voor mij niet makkelijk, maar wauw wat een oerkracht! Ik ervaar grote vreugde, ervaar de vrouwen om me heen in een nieuw licht. Wat zijn vrouwen mooi, sterk en kwetsbaar! Wat voelen vrouwen zacht en rond! Dit weekend hoor ik ook hoe andere vrouwen met dezelfde vragen en gevoelens rondom seksualiteit en existentie rondlopen en hoe zij ook onder de culturele deken worstelen met hun lichamelijkheid. Na afloop ben ik prettig moe. Mijn reis is dit goed jaar begonnen, en de vrouwenmars die nog gaande is als ik naar huis ga geeft me moed. Ik ben niet alleen, maar met minimaal de helft van de wereld.
Anderhalf jaar later is het nu. Het weekend in Amsterdam staat me nog goed bij, het buikdansen heb ik me toegeëigend en langzaam maar zeker laat ik mijn portie schuld en schaamte rondom mijn lichamelijkheid los. Ik schrijf en schilder om mij mezelf daarin te leren kennen. Mijn lichaam wordt meer en meer van mij, ik ga er zelfs van houden. Ik ga er ook beter voor zorgen, door bijvoorbeeld gezonder te eten, door te luisteren naar de signalen die het geeft. Ik durf openhartig over mijn worstelingen te schrijven en te vertellen aan mensen die ik vertrouw. Tot mijn grote vreugde is de pijn van menstruatie de afgelopen anderhalf jaar sterk verminderd en soms zelfs afwezig. Ik hoef niet meer drie dagen met zware hoofd- en buikpijn in een donkere kamer. De emoties blijven, gelukkig want daar doorheen leer ik mezelf kennen, pijn los te laten en keuzes te maken. Menstruatiedagen worden dagen als minibevallingen. Ik luister bewuster naar de signalen van mijn lichaam, trek me verder terug en voel vreugde in het loslaten. Verder dans ik vrijwel dagelijks en durf ik meer op mijn intuïtie te vertrouwen. De dagen dat ik geen tijd neem of vergeet om te dansen, zijn vaak ook dagen dat ik me neerslachtig voel. Ik weet nu dat dansen me ook door die dagen heen kan helpen. Ik voel me steeds vrijer om te bewegen en vorige week genoot ik ook van dansen in gezelschap van anderen, bij een avond Ecstatic Dance. Dansen, buikdansen is voor mij een nieuwe vorm van bidden. Ik word er blij en lichter van en het is tot nu voor mij de krachtigste manier om in mijn lichaam en uit mijn hoofd te komen.
Ondertussen zie ik hoe de deken van schaamte en schuld tot op de bodem van onze onderbuiken, onze existentie, in onze dagelijkse systemen is verankerd. Ik zie hoe wij pogingen doen om binnen één relatie onze eigen lichamelijkheid te ontdekken en te delen, hoe wij onszelf en de inrichting van ons leven laten afhangen van de manier waarop we in onze cultuur naar vrouwen, mannen en relaties kijken, en de invloed daarvan op mij en mijn dochters. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dansen betekent voor mij naast bewustwording ook het toelaten van goddelijke energie in mijn lichaam, energie die mij helpt om bij te dragen en me in te zetten voor mijn ideale wereld. Mijn existentie. Alleen daarin kan ik mijzelf echt verankeren. Het is een niet te meten oerkracht, die bij vrouwen in de baarmoeder huist en die alle leven met elkaar verbindt. Het is ook die oerkracht waarvan verschillende bronnen me zeggen dat het energie is die onder de culturele deken terecht kwam bij het ontstaan van de huidige religies, met alle gevolgen van dien voor vrouwen, onze cultuur en onze planeet.
Mijn reis is nog niet afgelopen, bovendien ben ik een trage leerling, en daarom doe ik deze zomer ook mee aan de acht-weekse online cursus 'Divine9Dance' die vorige week begon. Ik vind het echt heel tof dat ik hier aan deel kan nemen. Nu al voel en ervaar dat het bij mij tot meer bewustzijn, verdieping leidt. Dit gaat me helpen me om mijn weg in het mysterie dat leven heet, te vinden. Ik word ook superblij van de opzet van het programma, de bijbehorende beelden en de uitleg van alle bewegingen. Ik ben er van overtuigd dat het dansen me zal helpen om mijn bijdrage te leveren om het evenwicht tussen het mannelijke en het vrouwelijke te herstellen. Dat herstel is niet alleen voor mijn leven van belang, maar volgens mij ook nodig als we willen dat deze prachtige planeet overleeft.
*
'Kaouthar Darmoni (PhD) is an independant scholar and expert in Gender studies. After an extensive academic career as Assistant Professor in Gender & Media (UvA, University of Amsterdam, Netherlands), she decided to combine her academic passion with her dance and body awareness passion. She started a new international career with her institute ‘Feminine Capital & Goddess Belly Dance’ to teach women how to use their feminine capital and become agents of change and progress in their societies.'