Wat was het fijn om met wat water handen van mensen te wassen, in onschuld. Prachtig om de reacties waar te nemen. Te zien hoe wij met een beetje lichamelijk contact opengaan. Leuk! Na dik 2000 jaar ban op lichamelijkheid is het, zo bleek, in 2019 nog steeds ontzettend spannend om je handen te laten aanraken door een ander. Iemand die je niet kent. Een vrouw die met stralende blauwe ogen naar je kijkt, je aandacht geeft, en je misschien zelfs onbeschaamde vragen stelt. Ai ai ai.
Bluegrass Festival Rotterdam was prachtig. Ik heb ontzettend genoten van alle ontmoetingen en ervan geleerd. Zo heb ik ontdekt dat er mogelijk een relatie is tussen de stugheid/soepelheid van handen en hoe makkelijk we ons uiten. Ik zag de moeiteloosheid waarmee kinderen zich overgeven met hun handen en de schroom die er bij volwassenen is. Het is nog geen wetenschap, daarvoor moet ik eerst meer veldwerk doen. Verder heb ik ontdekt dat mensen die elkaar lief hebben, elkaar zelden de handen wassen... terwijl het zo simpel, leuk én intiem is. Tip. Ook is het aangeven van eigen grenzen een terugkerend thema gebleken, alsmede de eigen lichamelijkheid ervaren. Hoe we omgaan met vergankelijkheid en hoe je je eigen lijf en leven waarneemt en waardeert. Natuurlijk ook omdat mijn oog daar op valt. Voor wie meer wil weten over mijn weg daarin; op m’n website staan bij de filmpjes de links naar de cursussen die ik gevolgd heb. Tot zover.
Ik ga weer in het gras liggen. Bijkomen van een geweldig weekend. Dank aan iedereen voor het vertrouwen en de openhartigheid!
De wereld zit vol met mooie lieve boeiende mensen... echt.
*@ Bluegrass Festival Rotterdam was ik actief als Festival Pastor, daarbij heb ik onder andere handen gewassen.
