Ter nagedachtenis

 

 

 

Het is een paar jaar geleden. In de tijd dat facebook nog maar net bestond. Dat je een paar facebookvrienden had, en een bericht wel twee dagen bovenaan de lijst met berichten bleef staan. Het was in die tijd dat ik veel contact had met Wouter. 

 

Ik weet niet meer wanneer we elkaar voor het eerst ontmoetten. Misschien was het in Hooghalen, waar ik bij Natuurcamping Thyenkamp m'n eerste pickin party organiseerde. Hij had in Enschede al eens geprobeerd om een pickin party te organiseren; maar daar zat hij dan vaak alleen het record marathonpingelen te verbeteren. Hij wilde wel met mij spelen; hij op gitaar en ik zingen. Het raakte dik aan. Wouter was een geweldige gitarist, met een unieke stijl waar ik heerlijk mee kon zingen. Dat hij met mij wilde spelen, beschouw ik nog steeds als een hele eer. 

 

Hij werkte alle nummers die we speelden tot in de puntjes uit. Van refrein en couplet, naar regel, akkoorden, maten, maatsoorten, noten. Alles. Het resulteerde in een map vol Wouters unieke bladmuziek. Tijdens het oefenen zette ik er aantekeningen bij, vaak hints van hem. 'Hier lief zingen' of 'Dit lied met een krijsende pijn zacht' of ... Hij gaf mij het vertrouwen. En nu ik terug denk aan die periode is dat wat hij steeds gaf. Vertrouwen.

 

We bouwen luchtkastelen en grote dromen voor Enschede en omstreken. Als we samen speelden spraken we over mijn studie en religie, of hij het wel goed gehoord had, over thuis, over het leven. Het was een mooie tijd. Als we speelden droomden we over volle concertzalen. En zo ouwehoerden we door de ruimte. Op facebook ging dat soms door. We maakten taalgrappen over berichten, waar ik en hij, en sommige anderen dan heel veel lol om hadden.

 

Op een dag maakte hij het uit. We hadden een paar keer opgetreden en voor Wouter was het genoeg. Althans wat het regelmatig samen spelen betreft. Hij zei: 'Met alle liefde werk ik nog eens muziek voor je uit.' met de notitie erbij dat dat dan wel even kon duren, maar dat het wel kwam. Hij hield er niet van om vrouwen teleur te stellen.

 

Zo stuurde ik hem later een lied, voor een karaokeversie, en wachtte geduldig af. Ik wilde hem niet onder druk zetten, en vroeg er na een paar maanden niet meer naar. Vergat het zelfs. Wouter niet. Dus op een dag kreeg ik een mail, met karaoke versie en zijn bladmuziek van het lied 'De vrouw met de zon in het haar.' Hij schreef erbij: 'Wel weer een hele zit en het kan natuurlijk altijd beter, maar ik hoop dat je er alsnog wat mee kunt. Capo op 3.' Dat was Wouter. Een man met een hart van goud. Tot in detail wilde hij het kloppend maken. Een perfectionist in techniek, en daarmee ook een uitvinder. Want als het er niet was, of wel maar niet goed genoeg, dan maakte Wout het wel zelf. 

 

Ondertussen bouwde Wouter op zijn bouwzolderspeelkwartier en in zijn schuur prachtige instrumenten. Met hout van weet-ik-waar-vandaan en van zijn favoriete houthandel in Nieuw Amsterdam, en met pennen van het bed waar hij zo gezegd zijn huwelijksnacht in had doorgebracht. Hij ging altijd voor de hoogste kwaliteit. Zo maakte hij een serie minigitaartjes, De Papoose, waar ik nummer 4 van aangeschafte. Daar schreef ik in 2014 dit over:

 

“WPStrings Papoose P1 DeLuxe

Het geluid van een instrument, de Papoose, dat ik eens hoorde deed me gisteren terecht komen op één van de mooiste plekjes van Enschede. Een zolderkamer, maar niet zomaar een zolderkamer, op deze kamer wordt met enige regelmaat de laatste hand gelegd aan een oude ambacht: instrumentenbouw. Voor me zie ik vooral veel laden met schroefjes, moertjes, houtjes, peutermateriaal enzovoort. Mijn gastheer biedt me thee en keus uit koekjes aan en een stoel. Ga zitten juffrouw, zegt hij beleefd. 'U treft het, voor u liggen de vorig jaar gereed gekomen instrumenten: 3x WPStrings Papoose P1 DeLuxe. Er is keus, maar voordat u mag kiezen vertel ik er wat over.' 

 

Ik ga rustig zitten en hij vertelt me zonder zo'n verkopersnamaaklach over de houtsoorten die hij gebruikte en over de ouderdom ervan. En passant leer ik over de verschillende manieren van houthakken en de effecten op instrumentenbouw, en hij vertelt me over enkele smeuïge extra's. Zo kan deze Papoose dankzij een vernuftige klaphevel in het vliegtuig mee als handbagage.

 

Ik ben niet zo goed in details, de helft vergeet ik, maar wat ik vooral onthoud is dat ik hier te maken heb met een man die tot in detail weet waar hij het over heeft als hij praat over instrumenten: hout, lijm, lak, pennen en snaren én de effecten daarvan op het geluid. In Nederland een uitstervend ras, vrees ik. De prijs die hij voor de instrumenten vraagt staat in geen enkele verhouding tot de 100 arbeidsuren die hij er minimaal ingestopt heeft. 'Die jongens in het Oosten kunnen dat veel goedkoper,' zegt hij, 'dus ik bouw niet zoveel.' Hij vertelt me over de geschiedenis van het origineel in Tacoma en dat de knelpunten van toen er nu uit zijn: bovenblad wat dunner, andere brug, details. Voortschrijdend inzicht van een jongen die graag met lego speelt gecombineerd met oud hout resulteert in deze replica's De Luxe. 

 

We praten over geluid en voorkeuren en hij laat me de instrumenten horen, alsof ik in een muziekinstrumentenwinkel zit. 'Hoor je verschil?' zegt hij. Ja, er zijn verschillen. Deze Papoose klinken alle drie prachtig, mooi direct en de klank gaat richting het midden van een gitaar en een mandoline. Mijn voorkeur gaat naar twee van de drie uit, de ene klinkt naar rode wijn of een oud bos, en de andere naar witte wijn, of een open plek in het bos. Anders kan ik het niet uitleggen. Goed geluid heeft zijn eigen taalveld, de rest heet lawaai. Onder het genot van een drankje laat hij me er op spelen. 'Neem je tijd,' zegt hij. Hij gaat de kamer uit.

 

Ik speel maar faal, ik kan geen keus maken. Hij ziet het als hij terugkomt. Ze zijn beide prachtig. Weet je wat zegt hij, 'je neemt ze allebei mee, dan kun je thuis, in je eigen omgeving, nog wat wijn drinken en door het bos lopen. En dan geef je me er binnenkort één terug.' Wauw, naast een hartelijk ontvangst met thee en koekjes en gezelligheid, info over de afkomst van het oude hout van deze Papooses, het hoe en waarom hij ze zo gebouwd heeft, krijg ik naast de onvermelde aantrekkelijke extra's zelfs de instrumenten op zicht thuis. 

 

Hier is duidelijk sprake van een ander aanbod dan dat van e-bay. Er is in het instrument niets waarvan ik de geschiedenis niet heb gehoord en ik hoef niets in een virtueel winkelmandje te plaatsen, maar wat minstens zo belangrijk is, is dat ik vanavond een mooi mens ontmoet. Een vakman waarbij de liefde voor muziek en instrumentenbouw er vanaf spat en die mij laat horen dat hij verstand van zaken heeft. Onderweg naar huis met twee WPStrings Papoose P1 DeLuxe op de achterbank besef ik dat goed geluid voor mij hem en mij heilig zijn. Het verdient een verhaal. Het maken en verkopen van goed geluid is een vak, allemaal niet verkrijgbaar in een webwinkel...”

 

 

Wouter vulde later aan dat dit 'De enige WPStrings Papoose P1 De Luxe met Sitka spruce top en bone knopjes met het exclusieve 'abolone dot in an ebony seat'- design' is. Exclusief! Wouter wist niet alleen hoe hij instrumenten moest maken, maar ook hoe hij ze aan de man moest brengen. De in omloop zijnde WPStrings instrumenten worden danook stuk voor stuk door de huidige eigenaren gekoesterd.

 

Daarnaast maakte Wouter ook furore in de band Stringtime, trad op in binnen- en buitenland en wist zelfs Enschedeërs te interesseren voor bluegrass. Dat mag na de eenzame pickin' party jaren geleden als een grote zege worden beschouwd. Bluegrass staat nu voor altijd op de kaart van Enschede, en daar is één man verantwoordelijk voor.... Ja, ik hoor hem lachen.

Wouter overleed 7 oktober 2019. Hij werd 64 jaar. De laatste keer dat we elkaar zagen was in mei, Voorthuizen. Ook toen kwam hij naar me toe om me te omhelzen en met een gulle lach me een knuffel te geven. Nu sluiten we onze tijd samen definitief af. Wat rest is een dankjewel voor het vertrouwen. En lieve Wouter, dankjewel dat je een stukje van je pad met mij hebt willen delen. Mijn dierbare herinneringen aan jou, onze tijd samen en je vertrouwen in mij en in het leven neem ik tot daar in de verte, tot ergens aan het eind van het asfalt, van harte en voor altijd met me mee....