En of ik de balen er af en toe van had dat ik geen eigen inkomen heb. Dat ik de gemeenschap geld kost, dat mensen die werken denken dat ik een nietsnut of profiteur ben, dat muziek organiseren
niks mag kosten, dat ik tot nu toe geen baan kon vasthouden, of als hogeropgeleide vrouw thuis zit, leun op het inkomen van een ander, of met m'n dure papieren nauwelijks iets van de grond krijg
dat bijdraagt aan de welvaart. Nee niks nopes nada!
Zeg maar dat ik als vrouw economisch gezien volledig mislukt ben. Ik voldoe niet aan het beeld van een vrouw dat me in m'n jeugd is gegoten. Ik doe niet mee. Ik heb het wel geprobeerd hoor. Zo
ging ik in een poging er nog wat van te maken het afgelopen halfjaar weer eens op sollicitatiepad. Ik beet me door m'n angst om afgewezen te worden heen, werd razend enthousiast voor superleuke
functies maar het mocht niet baten. Ik werd een paar keer afgewezen als geestelijk verzorger en als projectleider cultuurparticipatie, terwijl ik natuurlijk de beste was die ze konden krijgen.
Maar er was steeds iemand die net iets beter in het profiel paste... dus ik huilde mn tranen en dacht: 'dit drijfzand gaat niet werken voor mij..... en in welk profiel pas ik dan het best als dit
mijn plek of pad niet is?'
Ik beschreef daarop mn rode draden, en nam een aantal een besluiten; meedoen aan een tentoonstelling, ik tracteerde mezelf op een grote schildersezel en meldde me aan bij model tekenen, schrijf
nog meer... ben veel buiten... en ik dans dans dans... ik besloot mezelf als kunstenaar serieus te nemen... en weet je wat tof is; nu neemt mijn energie dubbel en dwars toe. Ik heb me nog nooit
zo goed gevoeld in januari.
Ik heb en houd voorlopig nul inkomen en besef dat het er misschien nooit meer van komt. Maar ik weet ook dat economie, mijn of de idee van werk, het belang daarvan in onze tijd, mijn grens niet
aangeeft. De enige die de grens aangeeft ben ik namelijk zelf, en daarbij is mijn lichaam mijn richtsnoer. Een zegen; als het teveel wordt trekt het namelijk direct aan de bel. Elke maand. Mede
daardoor leerde ik via m'n bekkenbodemspieren en acupunctuur wat het betekent en wat het doet om naar je lijf te luisteren. En de afgelopen tijd luisterde ik zo goed naar de signalen, dat ik na
zo'n 30 jaren maandelijks menstruatiepijn, ook deze winter deze afschuwelijke pijn wegbleef. Geen migraine meer..! Dat heb ik lang niet durven dromen.
Ik heb mijn lijf, vrouw zijn zo vaak vervloekt; maar steeds meer ervaar ik het als een zegen om een lijf te hebben die m'n grenzen aangeeft en ervaar ik hoe mijn buik-hart-hoofd op één lijn
zitten. Ik leef ondertussen met een dagritme en cyclus dat helemaal niet aansluit bij de eisen van onze economie, en dat wil ik ook niet. Ik kan niet meedoen. Het leven is ook me veel te kostbaar
en kort om me te voegen naar wetten die de mijne niet zijn. Ik hoef mezelf ook niet meer te bewijzen of iets te presteren. Misschien is dat een nieuwe vorm van emancipatie; dat mensen durven
zeggen dat het zo niet langer gaat. En gaande weg heb ik gezien dat veel mensen daar naar verlangen. Ons lijf is als onze planeet; die moet je niet verbouwen om het draaiende te houden, maar eren
en beheren.
Nu is dit alles is voor mij heel makkelijk geschreven, ... maar het vraagt echt jaren en jaren van training in zelfacceptatie, heel vaak nee-zeggen, grensbewaking en dankbaar zijn voor wat er wel
is. Je bent niet zomaar waar je wezen moet, maar je komt er wel. Ondertussen geniet ik onderweg met grote regelmaat van wat er is, en daarom sta ik nu hier te dansen met mijn geluk...