Niemand mag het weten. In jouw verhaal besta ik niet echt. Ik heb geen naam. Er zijn geen woorden en foto's. Ook niet voor de lol. Ik ben een geheim. Er is niets geschreven. Niemand zal ervan weten. Op de dag dat niemand anders jou zag, kwamen onze woorden samen. Wees niet bang voor mij, zei ik. Ik verwacht niets.
Toen trok de mist even op. Op die dag heeft niemand iets gezien of gehoord. Alleen jij en ik. In vertrouwen. Zo noemden we dat. Wij samen, dat was en is er niet. Noem het dus geen liefde. Zoiets bestaat niet buiten het huwelijk zeggen ze. Daarom is het beter zo, zei je. Dat zoiets gedacht wordt, sprak mijn hart.
Nu geloof ik dat klaarheid geen stem, geen woorden en geen naam heeft. Het is er wel en niet. Tegelijkertijd. Op een moment. Gegeven. Er zijn geen foto's, geen woorden, geen bewijs. Het is hooguit een geheim. Dat verwart. Niemand zal mij vervloeken of jou aanspreken. Ons verhaal is er niet. Daarin houden we elkaar vast. Ondertussen gaan we verder. Ik kijk even achterom. Daar is het weer mistig. Helder. De klaarheid is vertrokken. Samen drijven we verder op een wolk van niet-weten.