Vandaag las ik het 25e levensverhaal uit Valthermond, de 25e van de 70.* Elke dag lees ik één a twee verhalen. Afhankelijk van de lengte en intensiteit. De geschiedenis van mijn vaderland en
moedertaal trekt door me heen. Ik doe tot aan Binge-lezen. Elke dag word ik er een beetje meer ingezogen. s Avonds ga ik verheugd op bed na een dag waarin ik weer interessante, ontroerende,
grappige en soms verbazingwekkende zaken heb gelezen. Zin in morgen, met weer een dag vol inspirerende verhalen. Uit mijn eigen achtertuin.
Zo krijgt het landschap steeds meer kleur. Dichtbij huis is veel moois te ontdekken. Ik lees over paradijsvogels, bunsels en grote verhalenvertellers. De tijdgeest waait over de velden, waar het
aardappels met de hand worden gerooid, waar jongens samen de nacht doorbrengen om niet door de vijand te worden opgepakt. Die vijand, die gek genoeg soms een vriend blijkt. Mijn moedertaal, die
her en der opduikt in woorden die ik vergeten was of waar ik niet van wist. De kwetsbaarheid van het leven dat om de hoek ligt. Ik lees over mensen die een kind verloren, of het al jaren niet
spreken. Over kinderen met aardappelkrabbersverlof of een stiefmoeder die ze mama moesten noemen. Over grappenmakers en meisjes op kediet. Over vrouwen die hun kinderen achter moesten laten bij
Ootje om elders te werken.
Langzaam maar zeker tonen de lijnen en de malle bochten zich, en steeds, ja steeds weer straalt de vindingrijkheid en de veerkracht van mensen er vanaf. Aan het einde wordt doorgaans het leven
zelfs opvallend vaak zeer gewaardeerd. Ik meen dat het van waarde is om dat te blijven zien. Zo ben ik midden in de winternacht aangekomen bij de welput. Het is diep en straalt licht naar alle
kanten. Neem dat maar van me aan.
*
Levensverhalen die mijn vader opgeschreven heeft naar aanleiding van interviews met
senioren uit Valthermond. Meer info vind je hier.