Gisteren deed ik het achterste weiland open voor de pony's. Daar waren ze al een paar weken niet geweest. Op dit landje staat nog een beetje gras. Het is echt niet veel, maar beter dan
niets.
Het mooie van een nieuw stukje gras is het onthaal van de dieren. Truus zag vanuit de stal dat ik naar achter liep. Toen ze zag dat ik het landje had geopend kwam ze met een sprint aangerend.
Hooi nog in de bek. Oren in de nek, in volle vaart. Ik dacht: 'Waar haalt ze het nog vandaan?'
Aangekomen op het land, brieste ze een paar keer, toen maakte ze een rondje, en rende ze vervolgens keihard terug naar de stal. Daar informeerde ze Kim. Die kwam vervolgens in haar eigen tempo,
een koddige snelwandelaar, ook naar het nieuwe land. Daar aangekomen dansten ze twee rondjes waarna ze begonnen te grazen.
Voor 2021 wens ik iedereen grazige weiden; iets waar je als een pony steeds weer blij van wordt, waar je van gaat vliegen, waar je wilt dansen, en waar voor iedereen te grazen is.