We lopen buiten ons rondje, zoals we dat vaker deden de afgelopen jaren. Zij in de rolstoel. Ik duwen. Zij praten. Ik luisteren. Bij terugkomst in het woonzorgcentrum drinken we koffie. Er klinkt muziek. Adele. Set Fire to the Rain, en daarna dat irritante klotenlied van Acda & De Munnik. Mezelf niet of nooit geweest.
Wat maf denk ik, dat zijn teksten die sinds ik hier kwam regelmatig door m'n hoofd gingen. Nu hoor ik ze hier. Nu ik hier voor het laatst ben. Dat kan helemaal niet, bedenk ik me. Het vermoeden dat er meer is kruipt weer omhoog. Dat de kosmos me signalen stuurt enzo. Die zweverige praat. Ik wil daar niet aan. Het zal danook wel toeval zijn. Cirkel rond. Ik laat het hier maar achter.
Later als ik opsta om te gaan hoor ik The Cats..... shalala sailin on home. Be my Day. Ik vertrek voor de laatste keer. Er zijn in en om dit huis veel toevalligheden geweest. Of was het mijn brein die er dit verhaal van maakte? Bij de uitgang zwaait een vrouw me uit. Ze lacht. Bij thuiskomst lees ik een bericht dat vrouwen mogelijk anders naar muziek luisteren dan mannen. Ik weet niet of dat waar is. Dit universum zit vol met vragen waar ik geen antwoorden op heb.