Een goede vriend vertelde me deze week over het op de werkvloer scheppen van een klimaat waarin iedereen iets durft te zeggen als er iets niet klopt of jezelf een fout hebt gemaakt. Daar kun je als bedrijf van leren. Als voorbeeld gaf hij de mogelijke effecten van een schoonmaakster van een vliegtuig die niet aan een gezagvoerder durft te vertellen over een draadje dat loszit. Daar kunnen ongelukken van komen.
Omgekeerd.
Toen ik als geestelijk verzorger in de gevangenis werkte sprak ik een man die oorlogsmisdaden had begaan. Hij mocht er met niemand over praten. Staatsgeheim. Hij had daarvoor ook een papier ondertekend. De Staat wil niet dat zulke dingen openbaar worden. Het schaadt het imago van ons land. Het verhaal zat hem in de weg, en hij kon zijn verhaal bij mij doen. Dat is je rol als geestelijk verzorger, mensen voelen zich zo veilig bij je dat alles op tafel kan. Dat vertrouwen krijg je in die rol. Bovendien heb je een beroepsgeheim.
De man vertelde dat hij dagelijks worstelt met zijn daden en deelde tot in detail wat hij had gezien en daarna gedaan. Ik zal je de details besparen. Wat een kruis om mee te dragen, denk en dacht ik toen ik het verhaal hoorde. De machteloosheid droop er bij de man ook van af.
Het verhaal en de beelden die ik er toen bij maakte kwamen weer bovendrijven toen ik in voorbereiding op mijn lezing bij Filosofie Cafe Emmen een tekst las van een journalist die in Moskou verslag probeert te doen van de oorlog in de Oekraïne en zich in zijn tekst hardop afvraagt wat waarheid is.
Ik vroeg me daarna af of en hoe we weglopen van de waarheid omdat het zowel aan de donkere als aan de lichte kant uiteindelijk niet te bevatten is.
Enfin, er zitten veel draadjes los in de wereld. De kunst is ze op een goede manier aan elkaar te knopen, daar wordt het leven lichter van.