Onderweg naar Emmen besef ik dat ik mijn telefoon niet mee heb. Dat is al even geleden. Mijn gedachten gaan terug naar de keren dat ik onderweg naar school een lekke band kreeg. Dan moest je op de vroege morgen bij iemand aanbellen, om te vragen of je even naar huis mocht bellen. Dat mocht altijd wel. 'Kom maar binn'n wicht, dat is ja ook wat.' Ik ken de huizen waar bewoners me in ochtendjas binnenlieten nog. 7.30 uur Valthe. 7.50 uur Weerdinge. 8.20 uur Van Schaikweg.
Als ik bij de afgesproken plek ben, is mn afspraak er niet. Zul je net zien. Na 15 minuten nog steeds niet. Gelukkig is onze afspraak in de bibliotheek, en daar zijn meer mensen. Hoopvol stap ik daarom op de baliemedewerker af. Ik vraag: 'Is hier misschien een telefoon die ik even mag gebruiken? Mijn afspraak is er niet, en ik ben mijn telefoon vergeten. We kunnen elkaar nu niet bereiken.' 'Nee, ' zegt ze, 'die mag ik niet uitlenen, protocol.' Ze kijkt me streng aan en zegt dan 'Straks wil iedereen hier bellen.' Hmm. Dan vraag ik of er eentje is waar ik met een 'kwartje' even mee kan bellen. Net als vroeger op het KDC, als ik een lekke band had. 'Nee,' zegt de vrouw in de bibliotheek, 'die is er niet.' Ik zucht even, en nu wil ik een snedig antwoord bedenken, maar er komt niks.
Daarop loop ik naar buiten, naar het zaakje naast de bibliotheek. Chez Nous. Daar mag ik wel even bellen. Opgewekt bel ik achter de laatkomer aan. Als ik klaar ben met bellen, vraag ik wat ze er voor willen hebben. 'Niks' zegt ze, 'het is goed zo.' Ik bedank haar en wacht vervolgens in de bibliotheek op mijn afspraak. Er terwijl ik zit te wachten bedenk ik me dat als ik weer us naar een eetcafeetje wil, ik naar Chez Nous ga. En hoop ik dat iedereen die in Emmen moet zijn, daar in het vervolg gaat eten....
Je kunt er vast lekker eten en je kunt er dus ook goed naar huis bellen, als je een lekke band hebt. Maar niet verder vertellen, want straks wil iedereen daar bellen en dát moeten we natuurlijk niet hebben....