Ankum. 1,5 jaar geleden was ik ook in deze kerk. Dat was een bijzondere periode. Ik vloog uit de bocht en was tegelijkertijd thuis bij mezelf. Mijn schilderwerk kan het verhaal beter vertellen. Deze plek heeft iets bijzonders voor me. Toen en nu. De kerk torend boven het dorp uit. Er ligt een mooi grasveld achter, en verderop een oude boom. Dankbaar dat ik hier nu weer ben. Een bekende rust komt over me. Het is goed gekomen. De kerk is open. Ik ga naar binnen. De kerk is leeg.
Wat een fijne sfeer hier. Nee nergens voel ik zo'n fijne rust over me als wanneer ik een verlaten kerk binnenstap. Als ik bij het Mariabeeld een kaarsje aan wil steken zie ik een vrouw met een kinderwagen staan. Ze zijn zo stil dat ik ze niet had opgemerkt. Het kind wijst naar de Pieta. Ik probeer te kijken met de ogen van het kind.
Een beeld. Een meneer liggend in de armen van een zittende mevrouw. Geen verhaal, geen gedoe met religie, geen geschiedenis, geen God, geen kerk waar je niks mee te maken hebt, geen theologiestudie, geen 'ik geloof niks van die poppenkast', geen beelden van hoe het had moeten worden en zou kunnen zijn. Het kind kijkt enkel. Het zegt 'mama' en de vrouw knikt.