'Ik kom je rond 10.30 uur ophalen,' had hij gezegd. Zenuwachtig stond ze haar laatste spullen bij elkaar te rapen. Nee, ze was nog nooit in de Spaanse bergen geweest. Was het daar nu warm? Zou ze onderweg een kort rokje aandoen, of was dat te opzichtig?
Ze trok toch maar haar zwarte spijkerbroek aan, en een wit t-shirt. Iets te doorschijnend. Hij zou haar tepels erdoor heen kunnen zien. Ze hadden elkaar al een paar maand niet meer gezien, en ze wist ook niet wat haar bezielde toen ze hem geappt had dat ze met hem meewilde, nadat hij haar schreef dat hij misschien een keer naar Spanje zou.
Het enige wat er was, was een herinnering die haar gedachten niet meer had verlaten. Hoe ze naar elkaar hadden gekeken in de Brasserie, of beter; hoe ze als hun ogen elkaar zochten allebei wegkeken en hoe ze even onhandig hadden staan zoenen in het fietsenhok. Het was de liefde van haar leven, daar was ze na maanden kapot fantaseren wel zeker van. Maar ze moest toegeven, echt kennen deed ze hem nauwelijks. Ze wist ook dat dat zou blijken als ze een paar maand verkering zouden hebben, maar nu wilde ze eerst met hem even op de roze wolk zitten.
Over tien minuten zou hij er dan eindelijk zijn. Ze dacht na over alle keren dat ze na het gefrummel aan hem had gedacht, en geen berichtje had gestuurd. De twijfels. De verhaaltjes in haar hoofd over samen bij een vuurtje zitten. De onverwachte wendingen na een paar berichten. Ze wist het nu zeker; het zou allemaal helemaal geweldig worden de komende dagen. Hij zou haar vreselijk verwennen. De bel ging. En daar stond ie dan. Haar prins.
'Ja, zo begon hij te ratelen, 'daar ben ik weer. Ik kom net van mijn moeder, ze had m'n was gedaan, en ik dacht jij wil vast wel even mijn koffer pakken voor Parc Sandur. Kun je strijken trouwens? Mijn moeder had daar geen tijd voor. Ik ga even naar m'n kameraad kratje bier terugbrengen. Ik ben wel even weg, kun jij intussen even mijn was opvouwen, en als ik terugkom, kunnen we wel even kijken naar de lucht en praten over samen naar Spanje ofzowat. Dat wou je toch nie? Nou wat sta je daar nou weer te aarzelen dan?' .....
Uh.