Het moet ergens zijn. Dat land. Dat land waar iedereen gelijk is. Dat land waar je niet wordt gevraagd welke kleur je bent. Dat land waar je niet wordt bepaald op basis van je gender, de plek waar je woont, het geld op je bank, je kansen op de arbeidsmarkt. Dat land waar daklozen een thuis hebben, waar algoritmes niet bepalen of en wanneer je wordt gezien.
Er moet toch een plek zijn waar de stilte wordt gehoord. Waar ruimte is voor pijn, verdriet en geluk. Er moet toch een land zijn, hier niet zo ver vandaan, waar niemand ergens iets van vindt. Waar je open je krassen en wonden kan tonen. Er moet toch een land zijn, waar vertrouwen huist en hoop leeft. Dat land waar het vuur brandt en het water stroomt. Dat land waar goedheid, schoonheid en waarheid ons verwarmen. Dat land, dat beloofde land. Het moet toch ergens zijn.