Dat definitieve afscheid, dat ik je nooit maar dan ook nooit meer zal zien. Het valt me zwaar. Ik wil je nog even hier houden, je grapjes horen, je ogen zien stralen, je arm om me heen, je warme
hand in de mijne. Blijf nog even, want als ik het straks niet meer weet, waar moet ik dan heen? Bij wie kan ik dan terecht?
Geef je een teken als je straks aan de andere kant bent. Ga ik die dan geloven? Ga ik jou herkennen in de eerste vlinder van mei?
Nee, blijf nog even nu het donker wordt. Jij die altijd in mijn hart woonde. Jij, die altijd achter me staat. Blijft toch altijd daar. Ga niet weg. Ga er nooit dood. Ik wil je altijd bij me
houden, en nooit missen, gewoon omdat ik zoveel van je hou....
Bovenstaande woorden kwamen vorige week tot me, na een bericht van Ron Duursma dat zijn vader op sterven lag. Vandaag was de uitvaart van Ebel Duursma. Hij werd 67
jaar.
Ebel was een prachtige man. Ik had het geluk met hem te mogen werken in de gevangenis van Veenhuizen, in de tijd dat ik justitiepastor was. Ik had het geluk dat hij enthousiast
bezoeker van de concerten en festivals van Boet'n Deure was, en hij was ook een tijd vrijwilliger. Zo was hij EHBO-er tijdens Snarenpluk 2019. Ebel was in mijn beleving altijd enthousiast en
vrolijk. Hij kon geweldig verhalen vertellen, je kunt er hier
meer over lezen, en hem in de uitzendingen van RTV Drenthe - Drenthe Toen terughoren. Hij liet zich de kop nooit gek maken, en daar hebben we er te weinig van.
Ron had het geluk dat Ebel zijn vader was. Ik heb het geluk beide te mogen kennen. Mijn woorden stonden op de rouwkaart, en ik ben dankbaar dat ze tot troost zijn voor Ron, Hesra en
Ijmtje. Ebel had nog wel even mogen blijven, hij zal worden gemist.