Gister kwam ik ook langs het graf van Kerwin Lucas. Die naam zegt je waarschijnlijk niets. Kerwin is in mijn wereld bekend als Kerwin Duinmeijer. Hij werd in 1983 vermoord. Hij was toen 15 en ik 8. De moord maakte veel los in Nederland. De dader een jongen van 16 met extreemrechtse ideeën stak hem neer. Frank Boeijen maakte het lied Zwart Wit naar aanleiding van de moord.
De rechter oordeelde destijds bijzonder mild over de moord. Het werd door de rechter als niet racistisch beschouwd. Met wat we nu weten van de dader en ons idee van inclusiviteit zou dat vandaag ondenkbaar zijn. De dader kreeg toen jeugdtbs en stond op 18 jarige leeftijd weer op straat. Ik herinner de televisiebeelden die ik in 1983 zag; met de blanke familie waar Kevin woonde. Kevin's eigen familie bleef destijds buiten beeld. Eind vorig jaar, dus 40 jaar later besteedde de nederlandse media aandacht aan de moord. Kerwin. Het maakt zichtbaar wat 40 jaar geleden werd verzwegen, tot verdriet van Kerwins eigen familie. Het is treurig dat er zoveel jaar overheen moest gaan voordat patronen in ons eenzijdige manier van doen zichtbaar werden.
Aan de andere kant blijft ons bewustzijn steeds vragen stellen over het heden en verleden. Het is als een zaadje in de grond; wat nu nog niet wordt opgemerkt, of niet serieus wordt genomen, wordt genegeerd, zal zich op een dag zich openbaren.
Zo kijk ik nu ook naar dit prachtige betoog van Vera van Zelm, over hoe scheef onze patronen zijn en hoe ons denken en onze systemen eerder exclusief zijn dan inclusief. Herkenbaar. Kijk maar eens naar het aantal vrouwen in de top van organisaties. Kijk maar eens naar het aantal oudere vrouwen op televisie. Kijk maar eens naar achterhaalde ideeën van de katholieke kerk over vrouwen/mensen.
De hoop komt met de lentezon, op een dag zal dat wat nu niet serieus werd genomen, werd weggewimpeld, worden opgemerkt en gezien. Het verhaal van Kerwins geschiedenis laat me dat dan toch
zien.