Gisteren ben ik weer afgewezen. Het moet de 70e keer zijn. Tijd voor taart! Het werk zou te saai voor me zijn, zei hij na 10 minuten. Dat argument had ik eerder gehoord van een baan op WO niveau,
maar nog niet eerder voor een functie op VMBO niveau. 'Je kent me niet,' zei ik, maar het mocht niet baten.
Onderweg terug naar huis dacht ik terug aan wat Seedorf onlangs over werving en selectie in de voetballerij zei. Dit. Dat de blanke mannen in de besturen zitten en de donkere jongens op het veld staan. (Vrouwen worden in deze kringen helemaal buiten beschouwing gelaten) En dat er bij werving en selectie altijd iemand wordt gekozen die het meest op de kiezer lijkt. Ik lijk op niemand, buiten mijn ouders en kinderen om. Ach meid wat ben je toch bijzonder en authentiek ;)
Nu kijk ik weer naar buiten terwijl de wereld voortraast. Iedereen is druk en de mensheid gaat langzaam ten onder aan de hoge snelheid en de stelsels die dat in stand houden en bevorderen. Er zijn te weinig mensen voor de meest eenvoudige banen. Ik kijk er naar, en kan mijn plek er niet tussen vinden. Nog niet.
Toeschouwer zijn heeft overigens een voordeel. Je hoeft geen verantwoordelijkheid te nemen voor hetgeen je geen invloed op hebt. Je staat midden in de samenleving en tegelijkertijd sta je er buiten. De stress blijft je bespaard. En waar je wel invloed op hebt, dat kun je niet vastpakken. Je mag er naar kijken en er iets bij voelen. Transformeren tot fictie. De grote gemene deler van de theoloog en de kunstenaar is dat zij zaden diep in het bewustzijn planten. Je weet niet wat je teweegbrengt. Je kunt het niet meetbaar maken. Het enige wat je kunt meten is het aantal volgers en je aantal bekeken of verkochte producten, maar dan nog. Dan weet je nog niets. Motieven om jouw werk mooi te vinden wonen in de schemering. Schoonheid, waarheid en goedheid zijn niet te meten en worden doorgaans slecht betaald.
Ondertussen ben ik dus weer in de weer met kwasten, een pen en een paar instrumenten. In mijn eigen vrijplaats. Ik behoor tot de club van de nog niet waargenomen vrije vogels, en daar zijn er veel van. Niemand verwacht iets van mij. Mijn lat ligt op de grond. Ergens moet ik heus wel een keer op zoek naar een manier waarop mijn werk meer wordt gezien, gehoord, gelezen. De boer op. Mijn marketingplan uitrollen. Verkopen. Maar nu niet. Nu wil ik maken. Maken kan ik. Maken zal ik.