Ze luusterde soms uurn noar heur pa's verhoal'n, en als ze op een mooie zundagmiddag noa een tiedje dacht dat ze ook wel wat vertell'n mog over het plezaar dat ze had had bie't wotter, en wat ze dei weeke metmokt had bie snoepwinkeltje, dan mos heur pa altied weg of weer aan't waark. Gain tied om noar heur te luuster'n. Guster nait, vandaoge nait, en doarom hoopte ze op mörgen. Mörgen was 't heur beurt om verhaoltjes te deil'n. Ze had zin in mörgen. Ze had aal een huile bult schriefsels kloarligg'n. Heur pa had heur rond heur elfde ain dagbouk geev'n en daar schreef ze voak in. Ze braidde heur aig'n wereld woar gain ain luusterde, en ook gain aine kwoad was op heur.
Ze wos ook gain aander weg, en ze had d'ur zelf noar mokt, docht ze. Ze was nait mooi genog. Gain Miss Universe. Was ze dat wel west, dan had ze wel vriendinn'n had. Ze had ain reed'n neudig woarom aandern zo roar teeg'n heur deed'n, en dit most mor weez'n.
Op mooie wichter wordt gain aine kwoad. Dei wurr'n altied deur elkenaine op hand'n droag'n en komm overal. Zelfs op televisie. Ze hadd'n op schoolplain zeegt dat zij lelik was. En ze kon dat zelf ook wel noagoan. Met doem aal in de mond wordst gain Miss Universe en ze mos dan ook ain beugel. Binnen en boeten. De wichter in klasse hadd'n geliek. Ook aal zee heur ma van nait.
Ze dacht wel us dat ze misschain wel voaker kwoad op heur pa mot'n word'n, blief'n zegg'n dat hij gain geliek had. Mor ze was doar aal snel mui van. Elke keer als ze kwoad was, had uh zien woord'n wel kloar, en as dat nait huulp, had uh zien hand'n. Zij was ain tiedbom. En hij had gain tied. Hij was heur pa, dus hij had geliek.
Wichter dei kwoad waar'n, waren bovendain onfatsounlijk en nait mooi. De pastoor had zundag in keerke nog Maria's onderdoanigheid preez'n. Wichter dei kwoad dacht'n en deed'n, doar luip het nait goud met oaf. Zoveul was zeker. Pastoor had zulf zeegt, dus wel woll nog wat teeg'n de kerke in breng'n? Het was beter dat ze zich stil huult. Elke keer als ze dacht recht had om kwoad te wor'n heurde zo hom weer proat'n. 'Vrouw'n wees onderdoanig aan joen man, en kinder luuster noar joen olders.'
Die pak sloag dei ze ook regelmaotig kreeg had ze ook verdaind, zee heur pa voak. Hier, ze uh dan, 'sollst wait'n wel boas is.' En dan kwam zien grote platte haand weer uut de kaaste. Al zien frustroaties van de dag, aal stress om te wainig tied, om gain geld, sluig uh dan van zich aof. Armou. Doarnoa moch ze noar heur koamer, of hij smiette heur achter deure weg, dat rutwicht, en doarnoa pakte hij zuch d'ur ain borrel bie. Had uh wel verdaind.
Op heur koamer wos ze wel dat dit aal zo nait klopte.
Ze wos dat hij't nait goud dee. Ze wos dat hij dit daip weg stopp'n soll, en nooit ain moal sorry zegg'n soll. Uut schoamte d'ur bie weglaip. Net as pastoor mit zien roare spelletjes met misdienoars. Ze wos dat ze gain poot had om op te stoan. Nou nait, en loater ook nait. Heur herinnerings solln altied tegenover zien ontkenning bliev'n stoan. Ze stopte het daorom ook mor daip weg, doar wor gain aine het zain kon en heur d'ur op aanspreken. 'Zo proat je nait over joen pa. Dat heurt nait zo.' En hij? Hij had doan wat goud was, en doarom recht op goudkeuring, en niks aans as dat.